Zadziwiające odkrycia ze STRAVY odkrywają różnorodne metody wykorzystywane podczas przygotowań do triumfalnej próby maratońskiej.

Uwielbiam możliwość numerycznych danych do prowadzenia nas ku obiektywnym prawdą i racjonalności, organizując chaos inherentny w rzeczywistość. Biegacze, w szczególności, darzą uczuciem swoje numeryczne metryki. Chociaż istnieje znacząca wartość w analizie statystyk i średnich dla odkrywania wzorców i tendencji to istnieją ograniczenia przy próbach wyodrębnienia z wąskiego zbioru danych zwięzłej narracji. Średnie, w szczególności, mogą być problematyczne, ponieważ często zakrywają bardziej skomplikowane narracje ukryte w danych.

Jednak istnieją bardziej lub mniej korzystne ścieżki prowadzące do osiągnięcia zamierzonego celu, które muszą być dostosowane na podstawie tła zawodnika, celów, zdrowia, zasobów i innych zmiennych. Po przeanalizowaniu licznych punktów danych ze Stravy, staje się oczywiste, że istnieje szerokie spektrum zachowań związanych z „sukcesem”.

Analitycy porównując dane zawodników „wrzucających swoje biegi na STRAVA zbadali zachowania i obciążenia treningowe najczęściej skorelowane z sukcesem w dniu wyścigu. Wykorzystali dane uczestników, którzy ukończyli maratony w czasie 3:30 w różnych miejscach na całym świecie, od Bostonu po Berlin, Paryż i Filadelfię. Zamiast skupiać się wyłącznie na średnich lub średnich arytmetycznych, przeanalizowali 25. i 75. percentyle (reprezentujące dolny i górny kwartyl danych).

Jak to działa?

Rozważmy na przykład uczestników Maratonu w Tokio. Uczestnicy osiągający czasy końcowe między 3:15 a 3:30 zarejestrowali odległości treningowe w zakresie od 323 do 605 mil przez okres 16 tygodni (wyłączając tygodnie wyścigów). Sportowcy z większymi woluminami treningowymi pokonali niemalże dwukrotnie większy dystans w porównaniu do swoich odpowiedników z mniejszymi woluminami, a jednak osiągnęli niemal identyczne wyniki.

Mediana uczestnika wynosiła 449 mil w ciągu treningu. Istnieje znacząca różnica w podejściu do treningu między sportowcami osiągającymi niemalże identyczne czasy końcowe. Jak zaobserwowano uczestnicy Maratonu Bostońskiego regularnie zajmują górne szczeble spektrum, rejestrując odległości treningowe w przedziale od 412 do 691 mil w ciągu cyklu treningowego (odpowiadające 30 do 45 mil tygodniowo).

Uczestnicy Maratonu California International (CIM) przekroczyli nawet standardy ustalone przez Boston, a uczestnicy zarejestrowali od 470 do 715 mil podczas treningu (nadal utrzymując zakres kilometrażu tygodniowego od 30 do 45 mil). Pewne wyścigi wykazują jeszcze większe różnice między dolnymi a górnymi granicami odległości treningowych. Na przykład Tokio wykazuje niemalże podwójną różnicę między górnymi a dolnymi granicami (wskazując na większą zmienność w zachowaniach treningowych), podczas gdy Maraton w Valencii wykazuje tylko 1,5-krotną różnicę, co wskazuje na bardziej ograniczony zakres zachowań treningowych.

Stały trend we wszystkich przeanalizowanych wyścigach wskazuje, że chociaż maraton 3:30 wymaga średniego tempa poniżej 8-minutowego mili, większość biegaczy utrzymuje wolniejsze tempo podczas swoich sesji treningowych. Większość biegaczy nie przekroczyła znacznie wolniejszego tempa niż 9 minut na milę przez cały okres treningu, chociaż kalkulator VDOT Jacka Daniela lub model McMilliana zaleciłby, aby maratończyk 3:30 trzymał się tempa bliższego 9 do 10 minut na milę podczas łatwych treningów.

Może to sugerować, że większość biegaczy trenuje zbyt mocno, szczególnie w dniach, które powinny służyć odpoczynkowi. To potwierdza nasze doświadczenia z zawodnikami, k którymi spotykamy się na codzień. 90% z nich biega zbyt szybko w czasie „wolnych wybiegań” nie dając sobie szansy na rozwój bazy tlenowej. 

Wielu biegaczy modyfikuje swój plan treningowy i objętość w miarę upływu lat.  Jednak analiza danych ujawnia interesujące wzorce dotyczące tego, jak ten trening ewoluuje w czasie. Porównaliśmy maratończyków 3:30 w wieku 18-29 lat z tymi w wieku 40-49 lat.

We wszystkich wyścigach zaobserwowaliśmy, że uczestnicy w wieku 40 lat gromadzili więcej mil niż ich młodsi odpowiednicy. CIM, który wykazywał najwęższą dysproporcję, pokazał uczestników w wieku 40 lat średnio ponad 616 mil w trakcie cyklu treningowego (co odpowiada około 39 milom tygodniowo).  Ich młodsi odpowiednicy przebiegli 575 mil w tym samym okresie (około 36 mil tygodniowo), co stanowi marginalną różnicę 7 procent.

W większości innych wyścigów, takich jak Tokio i Walencja, rozbieżność między grupami wiekowymi przekracza dwucyfrowe wartości. Uczestnicy Maratonu Bostońskiego, reprezentuje starszych sportowców biegających o 16 procent więcej mil, aby osiągnąć maraton 3:30. Szczególnie interesujące jest spostrzeżenie, że podczas gdy objętość treningu różni się znacząco między grupami wiekowymi, tempo treningowe pozostaje względnie stałe. Na przykład uczestnicy Maratonu Londyńskiego w wieku 40 lat utrzymują średnie tempo od 7:58 do 8:48 min/mi, tylko marginalnie wolniejsze niż ich odpowiednicy w wieku 20 lat, którzy utrzymują tempo od 7:50 do 8:34 min/mi.

Analizując wzorce treningowe według płci, rozróżniamy, że kobiety zużywają większą liczbę mil, aby osiągnąć porównywalne wyniki do swoich męskich odpowiedników.

Mężczyźni i kobiety reagują różnie na różne obciążenia treningowe, a dane potwierdzają, że kobiety nie mogą po prostu naśladować męskich metod treningowych ani stosować treningowych reguł skoncentrowanych na mężczyznach postrzeganych jako norma. W kontekście Maratonu Nowojorskiego kobiety pokonują średnio 592 mil, aby osiągnąć maraton 3:30, w porównaniu z zaledwie 517 milami dla mężczyzn.

Maraton w Los Angeles wyróżnia się, z medianą czasu końcowego zbliżającą się do pięciu godzin, co wskazuje na szerszą różnicę płciową. Biorąc pod uwagę, że Maraton LA nie ma procesu kwalifikacyjnego ani loterii, co czyni go bardziej dostępnym i zwraca się do biegaczy-amatorów, z ogólnie wolniejszymi czasami końcowymi. W rezultacie Maraton LA ma mniejszy rozmiar próbki kobiet w kohorcie kończącej maraton 3:30, co podkreśla fakt, że pozornie wyjątkowe statystyki mogą być przypisywane niezgodnej wielkości próbki, a nie nadzwyczajnemu etosowi pracy wśród kobiet z zachodniego wybrzeża (choć kuszący klimat treningowy Kalifornii z pewnością przyciąga tego mieszkańca gór).

Uczestnicy z USA gromadzili większą liczbę mil, aby osiągnąć maraton 3:30 niż ich odpowiednicy z innych krajów. Amerykańscy uczestnicy średnio pokonywali 34 mile tygodniowo, w porównaniu z zaledwie 24 milami tygodniowo zarejestrowanymi przez sportowców we Francji i Holandii.

Powyższe informacje nie dają nam możliwości zweryfikowania jakie dokładnie treningi wykonywali zawodnicy osiągający czasy ok 3:30 h w maratonach. Ciekawa jest jednak tendencja, pokazująca, że konieczne jest wykonanie odpowiedniej, średniej liczby kilometrów tygodniowo by zapewnić sukces. Analizując biegaczy, pojawia się jedna myśl przewodnia: Nie istnieje jedna sprawdzona droga do sukcesu w Maratonie. „Diabeł zawsze tkwi w szczegółach”.

Jeżeli chcecie poznać więcej ciekawostek związanych z badaniem i analizą danych prezentowanych przez zawodników na STRAVA to zapraszamy TUTAJ